Het is zo fascinerende om in Costa Rica de grote contrasten in natuur te zien op een zo kleine afstand. Die verschillen zijn met name groot in de verano (zomer) die van December tot en met April duurt. Dan is het ronduit spectaculair om het landschap in bijvoorbeeld het altijd-groene Monteverde over te zien gaan in de superdroge laagvlakten aan de Pacifische kant van het land.
Ik was nieuwsgierig of er een wandeling bestond waar je dit fenomeen al lopend kon waarnemen en nam de proef op de som in een piepklein gehucht op een steenworp afstand van Monteverde, dat bekend staat om haar ongerepte nevelwouden.
Het dorpje San Luis bestaat eigenlijk uit niet veel meer dan een paar koffiefincas, een kerkje, een pulpería (kleine supermarkt) en wat los verspreid staande huisjes. De gemeenschap wijdt zich al generaties lang aan het verbouwen van koffie en aan de veelteelt. De plaatselijke associatie probeert het lokale toerisme te stimuleren. De ontwikkeling van een lange-afstand pad naar de Golf van Nicoya is één van de projecten. De eerste etappe van dat pad, van San Luis naar Veracruz is de wandeling die ik ga maken.
Onder een strak blauwe hemel steek ik mijn hoofd uit het raam van de cabaña: het uitzicht is indrukwekkend en belooft veel voor de dag van vandaag. Na een stevig ontbijt (gallo pinto met eieren en tortilla) neem ik afscheid van doña Anabelle en don Mario, de gastvrije eigenaars van het recent geopende Casitas de Montaña Cayuba. Met een pick up word ik samen met Dionisio, de lokale gids, vervoerd naar het start punt van de wandeling.
Al van het eerste moment verrast het overweldige groen van het nevelwoud in allerlei variaties. Op een local na die te paard zijn kleine dochtertje vervoert komen we niemand tegen. De vergezichten blijven ons vergezellen en geven steeds een andere kijk op het woud. We zien capucijnapen en horen brulapen in de verte. Het pad is goed onderhouden en ondanks de regenval van de afgelopen dagen niet erg modderig.
Dioniso, eigenaar van een finca van 55 hectare en 7 koeien, leidt me over bergruggen, via smalle paadjes en af en toe over een klein riviertje, naar een prachtig uitizchtpunt: El Pipe. Hier, op de top van een heuvel, heb ik een uitzicht van 360 graden. Achter me de indrukwekkende nevelwouden die horen bij het Children’s Eternal Rainforest. Voor me ontvouwt zich een panorama als een schilderstuk in het Rijksmuseum: lichte en donkere wolkenpartijen omlijsten een vergezicht over de hele Golf van Nicoya. Een uitgelezen plek om even halt te houden en de indrukken in te laten werken.
Vanaf El Pipe gaat de wandeling voornamelijk naar beneden en begint het landschap snel te veranderen: de eerste open vlaktes komen voorbij.
Nieuwe boomsoorten als guapinol en guanacaste nemen de plaats in van de met epifyten overladen robles (eiken) en cedros. Het zijn tekenen van de overgang van het nevelwoud naar het tropische droogwoud die naarmate we verder dalen steeds duidelijker wordt.
We komen aan in de herberg van het gehuchtje Veracruz, en een welverdiende imperial, het lokale Costaricaanse bier, staat ons te wachten. Ik kan gerust zeggen dat dit één van de mooiste wandelingen is geweest die ik in Costa Rica gemaakt heb, mede dankzij de bijzondere contrasten in de prachtige natuur die ik op deze 12 kilometer lange tocht tegenkwam!
Wil je ook de wandeling van San Luis naar Veracruz maken?
Bekijk:
Moelijkheidsgraad: goed te doen voor iedereen met wandelervaring.
Wanneer: Je kunt deze wandeling gedurende het hele jaar doen, behalve in de periode van begin September tot half November.
