Begin december 2023 bezocht ik met vrienden uit het dorp waar we gezamenlijk opgroeiden weer het Karen Mogensen-reservaat. Een prachtige plek voor wandelaars waar je je even kunt vereenzelvigen met de natuur, ver weg van de ‘bewoonde wereld’.
Dit reservaat ligt op het schiereiland van Nicoya in het noordwesten van Costa Rica. De naamgever van het reservaat was een Deense natuurbeschermer van het eerste uur. Mede dank zijn haar inspanningen werd het eerste reservaat in Costa Rica op hetzelfde schiereiland gesticht: Cabo Blanco. Het naar haar vernoemde reservaat werd gecreëerd in 1996 met het doel om de waterbronnen (er ontspringen verschillende rivieren in dit gebied) te beschermen en een tegenwicht te bieden tegen de enorme ontbossingen in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw. Het resultaat na jaren van natuurherstel is een ongekend: de eens kale vlakten kennen inmiddes een grote biodiversiteit. De herberg op de top van één van de heuvels, Cerro Escondido genaamd, is te bereiken na een wandeling van ruim een uur. Het gebied is alleen met een gids te bezoeken.
In het stadje Puntarenas nemen we de veerboot naar het schiereiland. De situatie bij de terminal is altijd een beetje chaotisch. In welke rij moeten we staan? Waar dient dat plastic kaartje voor dat we overhandigd krijgen? Waarom is het loket waar we geacht worden te betalen dicht? Maar zoals altijd komt het ook weer goed en varen we in ruim een uur over de magnifieke golf van Nicoya naar het schiereiland.
Bij het dorpje Lepanto geven we de bagage af die in een buggy naar boven gebracht wordt. Wij rijden over steeds smaller wordende gravelweggetjes naar de plek waar het wandelpad start. We doorkruisen twee riviertjes (die nog vol staan: de regentijd is pas sinds kort afgelopen) en dan parkeren we onze auto bij don Clementino, die zolang oppast.
We moeten haast maken want de duisternis valt in. Te voet steken we verschillende malen de rivier over maar kunnen het niet laten om even te zwemmen in een poel in het heldere water. Daarna snel weer verder en na een uur klimmen bereiken we, begeleid door de nachtelijke geluiden van het woud, ons eindpunt. Als beloning krijgen een grote moot watermeloen, dé dorstlesser bij uitstek.
Cerro Escondido bestaat uit niet meer dan vier ‘cabinas’, allemaal midden in het woud en een groot terras om daarvan te genieten. De inrichting is simpel: er is geen warm water bijvoorbeeld (gezien de heersende temperaturen ook niet echt nodig). Een lokale familie kookt alle maaltijden tijdens ons verblijf. Onze gids Alexander, die ons tijdens de wandelingen begeleidt, completeert de staf.
In de ochtend worden we in alle vroegte gewekt door een kakafonie van geluiden: met name de vogels hebben er zin in vandaag. Na het ontbijt maken we een wandeling van ruim drie kilometer naar een punt met overweldigend uitzicht over de Golf van Nicoya. We verwonderen ons over de herstelkracht van de natuur: het is bijna niet te geloven dat de plek waar we nu lopen 25 jaar geleden nog weiland was waar de vleeskoeien graasden.
Terug in de herberg lijkt de tijd veel trager te gaan dan normaal. Het lijkt alsof we veel meer in het hier en nu leven. Daar springt een eekhoorn van de hak op de tak. De kokkin vertelt dat haar dochter morgen een proefwerk op school heeft. De kat vraagt aandacht. De uren glijden voorbij in harmonie.
Aan het einde van de middag als de temperaturen iets gezakt zijn maken we een tweede wandeling. We lopen naar een platform waar we een panoramisch overzicht over het schiereiland en de Golf van Nicoya hebben. Ook hier weer adembenemende vergezichten. Als de zon zijn laatste stralen uitwerpt zweven twee Koningsgieren vlak over onze hoofden en landen op een tak niet ver van ons vandaan. De nacht valt en we liggen zwijgend tegen de tegen de leuning aan. Langzaam maar zeker openbaart zich een sterrenhemel zo schitterend als in de schilderijen van Van Gogh.
De mooiste route is misschien wel degene die we nemen als we via een alternatieve route teruglopen. Deze gaat door rivierbeddingen heen en het is dan af en toe wel even uitkijken. We komen op een punt waar drie rivieren, die in dit gebied ontspringen, samenkomen. We lopen langs en door het kristalheldere water tot het punt waar het water in al zijn hevigheid naar beneden begint te kletter: de waterval ‘vela de novia’ (bruidsjurk). We lopen naar beneden om de waterval van onderaf in al haar glorie te kunnen bewonderen. De heldere poelen nodigen uit om te gaan zwemmen, wat we uiteraard doen. Verfrist door het koele water komen we weer aan bij het huisje van don Clementino
